INTRO :
F|C|Dm|Em|F|C|G|G
F|C|Dm|Em|F|C|Dm|G|G
ยามสนFธยาลมพัดCเอื่อย นกDmบินกลับคืนEmรัง
ภูผาFยังคง แม่น้ำCยังผ่าน ไหลG
คำนึงFถึงคนรักCที่จาก ป่านDmฉะนี้เจ้าจะเป็นEmไฉน
อักษรFโครงกลอน บนซี่ไCผ่ หวนGให้จำ
สมรFภูมิ ยามCที่เปลี่ยว
ธงทัพDmปลิวไปกับลมEmที่มันไหว
ปลดอานFม้าลงมากองสุมไฟไCล่ เหลือบGไร
ข้าFมันก็เป็นคนCหนึ่ง
ซึ่งแท้จDmริง ๆ ไม่ได้ต่างEmจากใครเขา
มีรักF มีครอบครัว ให้ห่วงCใย ไม่ต่างGกัน
แต่ปณิFธาน อันยิ่งCใหญ่
ความรู้สึDmกในใจจึงต้องเก็บEmซ่อนเอาไว้
เส้นทางของFจอมคน ไม่อาจเป็นCตัว ของตัวGเอง
หลอกลวงFคนได้ทั้งแผ่นCดิน
เห็นตัวDmจริง ตอนใกล้สิ้นEmใจ
ความรักFที่มันมี มันก็มีอCยู่อย่างนั้น
ไม่อาจลวงGผู้ใด
เพราะข้าFเอง ก็เคยพลั้งCพลาด
ไปเสียDmทีเพราะสตรีงEmาม
ลุ่มหลงFในความงาม
จนต้องแลกCด้วยชีวิต บุตรชายGคนโต
และถ้ากองFทัพ กลับถึงCถิ่นแล้ว
แม่เจ้าDmได้ยิน ว่าเจ้าสิ้นEmใจ
ที่ไปพลั้งFในสงคราม
หากว่าแม่เจ้Cาเอ่ยถาม พ่อจะตอบGยังไง
เพราะข้าFเอง มันก็คนCหนึ่ง
ซึ่งแท้จDmริง ๆ ไม่ได้ต่างEmจากใครเขา
มีรักF มีครอบครัวให้ห่วงCใย ไม่ต่างGกัน
แต่ปณิFธาน อันยิ่งCใหญ่
ความรู้สึDmกในใจจึงต้องเก็บEmซ่อนเอาไว้
เส้นทางของFจอมคน ไม่อาจเป็นCตัว ของตัวGเอง
เป็นตัวFของตัวเCอง ที่ได้ค้นDmหามาเนิ่นEmนาน
อุดFมการณ์หรือปณิธCาน ในการรวมGแผ่นดิน
หรือตัวตนF ที่ยิ่งใCหญ่
หรือเป็นจอมDmทัพที่เกรียงEmไกร
แต่สุดท้ายFก็ได้รู้ว่าครอบครัวCเป็นสิ่งเดียว
ที่ต้Gองการ.. ที่ข้าต้องการ
INSTRU :
F|C|Dm|Em|F|C|G
F|C|Dm|Em|F|C|G
F|C|Dm|Em|F|C|G|G
เหมือนหยดน้ำFรวมตัวเป็นฝนCพรำ
พร่างพรมDm ลงสู่ท้องEmลำธาร
ยิ่งมันได้ไหลFรวมตัวกัน
ไปสู่ท้องCทะเลกว้าง จึงหาDmตัวเองไม่พบG
ตัวพ่อผ่านFสงครามนานเหลือCเกิน
ค่อนชีวิตDm กรำศึกอยู่บนอานEmม้า
ความรักFในครอบครัว ความผูกพันCที่ผ่านมา
น้อยGเหลือเกิน..
พวกเจ้าFจง ขอให้เข้าCใจ
ถ้าพ่อDmต้องไป ในวันEmนี้
ปณิธFานใด ๆ อุดมการCณ์ใด ๆ ไม่Gสำคัญ
ขอแค่เพียงF ให้เจ้ารักCกัน
เจ้าคือDmพี่น้องกัน เพียงเท่าEmนี้
เป็นหวังFเพียงสิ่งเดียว
ปรารถนาCเพียงสิ่งเดียว ที่พ่Gอมี
เพราะพ่อFเอง มันก็แค่คนCหนึ่ง
ซึ่งแท้จDmริง ๆ ไม่ได้ต่างEmจากใครเขา
มีรักF มีครอบครัว ให้ห่วงCใย ไม่ต่างGกัน
แต่เพราะอุดFมการณ์อันยิ่งCใหญ่
ความรักDmในใจจริงต้องเก็บซ่อนEmมันเอาไว้
เส้นทางของFจอมพลไม่อาจเป็นCตัว ของตัวเGอง
ที่เคยสูงF รุ่งเรืองเพียงCใด
ข้าDmไม่เคยป่าวEmขาน
ที่เคยล้มFลงสักเพียงCไหน ไม่เคยGละอาย..
เพราะรุ่งFเรือง หรือล่มCสลาย
กาลDmเวลามันก็ผ่านEmไป
พ่ายแพ้หFรือชนะ ยิ่งใหญ่เพียงCใด
มันGก็ผ่านไป..
จนความFตาย คล้ายเป็นCแค่เพียง
ย่ำDmค่ำในฤดูหEmนาว
ที่เงียบFเย็น ปล่อยCวาง และไร้กัGงวล
ดั่งค่ำคืนFที่คล้ายว่ายาวCนาน
ดั่งค่ำคืนDmที่คล้ายว่ารวดEmเร็ว
แต่อย่างไร Fมันก็ได้พ้นCกาล ผ่านGไปแล้ว..
ค่ำคืนFที่คล้ายมีความCสุข
ค่ำคืนDmที่คล้ายว่าทุกEmข์ระทม
แต่อย่างไร Fมันก็ได้พ้นCกาล ผ่านGไปแล้ว
ค่ำคืนF ที่รุ่งCเรือง ค่ำคืนDm ที่เคยร่วงEmโรย
แต่อย่างไร Fมันก็ได้พ้นCกาล ผ่านGไปแล้ว
จนถึงเวลาF กาลข้างCหน้า
ลูกและหลานDmจะกล่าวขาน ถึงเราEmยังไง
แต่จะอย่างไร Fมันก็จะพ้นCกาล
แล้วผ่านGไป.. เฉกเช่นกัน
INSTRU : F|C|Dm|Em
เฉกเช่นกัน
F|C|G|G|C
