INTRO : D|A|D|A
ที่รักD.. เธอบอกA..
ว่าเธอจะรักBmฉัน จนวันสุดท้ายE
แต่สุดท้ายD.. เธอหลอกA..
เธอลืมคำพูดเหล่านั้นBmที่เคยบอกไว้ E
* (เมื่อ)ฉันDกลายเป็นคนที่โง่งมงาย
ที่สุดA ไม่ว่าในสายตาใคร
ฉันEกลายเป็นคนบ้าบอ
ที่มันไม่เหลือF#mหนทางให้ไป
ก็เพราะว่าเชื่อBmใจ
เพราะว่าเชื่อDใน คนอย่างเธอE
** รักDมันก็เป็นแค่คำที่ใคร บางคนAนิยามเอาไว้
รักDมันก็เป็นแค่คำดีดี ที่ทำAให้คนเชื่อใจ
หลอกให้ทุ่มDเทลงไปให้ทั้งชีวิต
เพื่อพบC#mเจออะไรที่ไม่คาดคิด
ตอนสุดBmท้าย อย่างที่ฉันEได้เจอ(วันนี้)((D)จากเธอ)
INSTRU : D
มันจริงแค่ไหนDที่คนบอก
มาตลอดว่ารักไม่มีวันจบ
น้ำตาลว่าหวานAยังมีวันหมด
มันไม่มีอะไรจะคงความสด
ที่ว่าแน่ว่านอนBmก็มีแต่ละคร
เพราะมีบทบาทเป็นตัวกำหนด
ธรรมดาของอะไรที่Eมันสุกงอม
หมดแรงยึดเหนี่ยวก็ต้องร่วงหล่น
รักDมันคือสิ่งใดถ้าให้อธิบาย
บางคนบอกนิยายเหมือนกับในนิทาน
คงAไม่มีนิยามพอรักหมดกลิ่นอาย
ใยเหมือนใจพิการมันไม่ใช่พิมาน
ใต้คBmวามพิสวาทคนมักคิดประมาท
มันก็แปลกประหลาดกว่าจะรู้กระจ่าง
กลายEเป็นโรคประสาทเพราะว่าไม่ฉลาด
เลยเขียนลงกระดาษรักของฉันคือบาป
( ซ้ำ * , ** )
INSTRU : D|A|Bm|A
D|C#m |Bm|E
รักDมันก็เป็นแค่คำที่ใคร บางคนC#mนิยามเอาไว้
รักBmมันก็เป็นแค่คำดีดี ที่ทำAให้คนเชื่อใจ
หลอกให้ทุ่มDเทลงไปให้ทั้งชีวิต
เพื่อพบC#mเจออะไรที่ไม่คาดคิด
ตอนสุดBmท้าย และสุดท้าย E
( ซ้ำ ** )
INSTRU : D|A|D|A
