INTRO : F#m7 ( 4 Times )
* ความรักF#m7ของผมมันมีอยู่เต็มหัวใจ
แต่ว่าผมไม่รู้ว่าคุณต้องการมันเท่าไหร่
ที่เธอเดินจากไปฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม
เลยอาจจะเป็นเพราะผมใส่ใจคุณน้อยเกินไป
( ซ้ำ * )
เธอปิดกั้นF#m7ความรู้สึกจนตกผลึกเป็นน้ำตา
เธอเหวี่ยงฉันให้ห่างออกมาเหลือแค่ข้อความที่บอกลา
บางทีลำบากมันช่างบอบบางไม่ต่างอะไรจากกระดาษ
หลายสิ่งประหลาดF#m7ทำให้เราได้พบกัน
แต่ความทรงจำที่เริ่มจางซึ่งเกิดจากคำไม่กี่คำ
ฉันไม่เคยจำความสำคัญของวันเดือนปี
แต่มันต่างกันที่เธอจำมันได้ทุกที
ควักความรักF#m7ออกจากลิ้นชักที่เคยลืม
เราสองคนประหลาดได้กลับมาจุดที่เคยยืน
ลิ้นชักถูกเปิดออกความทรงจำเริ่มลินไหล
ผมหยิกตัวเองเบาๆ เอ๊ะ! เรื่องของเรามันจริงไหม
ไม่อาจเก็บF#m7 ปล่อยความรู้สึกให้ระบาย
ท่ามกลางคนมากมายน้ำตาฉันไหลโดยไม่อาย
สิ่งในใจคุณ ผมไม่อาจที่จะเข้าไป
อยู่กันใกล้ชิด แต่ทำไมรู้สึกแสนไกล..
( ซ้ำ * , * )
ไม่ใช่ว่าไม่รู้.F#m7.ไม่ใช่ว่าดูเธอไม่ออก
ที่ไม่พูดไม่ว่าไม่ถาม เพราะฉันรู้ว่าอวสานคือคำตอบ
เธอF#m7คอยพร่ำบอกว่ารักฉันเสมอ
แต่วันนี้เธอแม่งพร้อมไป เธอรอเพียงฉันเสนอ
เหมือนเธอคือเจ้านายและฉันเป็นเพียงกะลาสี
เมื่อไหร่ที่เธอใช้งานเสร็จเหมือนเธอรอเฉดกะลาหนี
แค่อยากF#m7ให้เป็นจริงเหมือนที่เคยฝันเคยหวัง
ให้มันเป็นจริงจะได้มั้ยเหมือนที่เคยหวังเคยฝัน
ฝันที่เราได้อยู่ด้วยกันเหมือนกับที่หวัง
หวังที่คิดว่าเราจะอยู่ด้วยกันแต่ความคิดนี่คงต้องฝัง
ยื้อF#m7เท่าไร ออกแรงแค่ไหน
อ้อนวอนอีกเท่าไหร่ แต่สุดท้ายเธอก็เลือกไป
ต่อให้ยื้อแค่ไหน ก็ไม่พอใช่ไหม
ตอกและย้ำคำว่าเสียใจ เพราะอย่างไรก็น้อยเกินไป
( ซ้ำ * , * )
INSTRU : F#m7 (Till End)
