INTRO : Em|D
ขอบGคุณที่โทรมา ขอบCคุณที่ถามกัน
ขอบEmคุณที่เธอเป็นห่วง
ว่าฉันDจะอยู่ได้ไหม
ฉันGคงได้แค่ตอบ ว่าCฉันไม่เป็นไร
ทั้งEmที่น้ำตาข้างในไม่เคยDได้หยุดไหล
* ถ้าฉันพูดGว่าอยู่ไม่ได้
แล้วเธอจะกลับEmมาหรือเปล่าD
ถ้าเธอรู้ว่CาฉันคิดถึงBmทุกวัน
จะใจอ่AmอนลงไหมD
หยดน้ำตาGเป็นหมื่นล้านพัน
ที่ฉันนั้นEmเสียให้เธอไป D
คงไม่อาจเปลี่ยนCอะไร.. Bm
เพราะที่เธอโทรAmมา
เธอแค่รู้สึDกผิดก็เท่าGนั้น
ดูแGลตัวเองดีๆ เธอบอกฉัน
กินCข้าวด้วยนะ อย่าลืมเหมือนทุกวัน
แต่ฟังEmแล้วทำไม ไม่เคยดีใจ
ในปDระโยคเชิงห่วงใยเหล่านั้น
เพราะเธอGแค่ต้องการรู้ว่าฉันอยู่ได้ไหม
ไม่มีCสักนิดที่คิดอยากเริ่มใหม่
ไม่เEmป็นไรหรอก ไม่เป็นไรหรอก
ก็เDลือกไม่ได้แหละใช่ไหม
* ถ้าฉันพูดGว่าอยู่ไม่ได้
แล้วเธอจะกลับEmมาหรือเปล่าD
ถ้าเธอรู้ว่CาฉันคิดถึงBmทุกวัน
จะใจอ่AmอนลงไหมD
หยดน้ำตาGเป็นหมื่นล้านพัน
ที่ฉันนั้นEmเสียให้เธอไป D
คงไม่อาจเปลี่ยนCอะไร.. Bm
เพราะที่เธอโทรAmมา
เธอแค่รู้สึDกผิดก็เท่านั้น
ถ้าGเธอรู้สึกผิดEm ที่เธอทิ้งDฉันไป C
ก็ช่วยกันBmหน่อย
ไม่ต้AmองโทรมาDอีกแล้ว
ยิ่งGเธอห่วงยิ่งเจ็บEm
เสียงของเธอDมันทำCให้ฉันคิดBmถึง
ตอนAmที่เรายังDอยู่ด้วยกัน
* ถ้าฉันพูดGว่าอยู่ไม่ได้
แล้วเธอจะกลับEmมาหรือเปล่าD
ถ้าเธอรู้ว่CาฉันคิดถึงBmทุกวัน
จะใจอ่AmอนลงไหมD
หยดน้ำตาGเป็นหมื่นล้านพัน
ที่ฉันนั้นEmเสียให้เธอไป D
คงไม่อาจเปลี่ยนCอะไร.. Bm
เพราะที่เธอโทรAmมา
เธอแค่รู้สึDกผิดก็เท่าGนั้น
