INTRO : Dm|E7|Am
โบราณนานนมAmเขาว่าไม้ล้มGพอข้ามไปได้ C
ถึงGว่าเป็นอย่างไรไCม้ไม่อาจฟื้นAmยืนต้น E7
แต่ว่าคนล้มAmไม่งามขอห้ามCอย่าข้ามตัวตนG
เซแล้วอย่าซ้ำเวียนวนC เหยียบย่ำเสียจนDmจมไป E7
อันคำนิพนธ์Amขององค์พระล้นGเกล้าเจ้าท่านว่าC
อันGว่าความเมตตาCนั้นหาบังคับAmได้ไม่ Em
ยอมหลั่งมาเองAmครื้นเครงดั่งฝนGอันชื่นชูใจ Dm
จากฟ้าGและสุราลัยC สู่พื้นผไทผGาหล่นพรมรัวC
* โลกFเราทุกวันG ไม่มีอะไรสำคัญ
ล้วนแต่ความฝันยวนยั่วC
โลกAmเลี้ยงคนชั่วE7 คนดีโลกลืมจนทั่วAm
ก่อร่างสร้างตัวDmกันไป G
** คงมีวันคืนAmเขาต้องพลิกฟื้นGยืนตนขึ้นมาC
